Rozdział 2

Edit : Do końca weekendu pojawi się rozdział. Przepraszam, że tak długo czekaliście. 

- To na dziś wszystko, do zobaczenia jutro - powiedział profesor Don.

Uśmiechnęłam się szeroko i spakowałam swoje rzeczy. Jestem już zmęczona, tyle godzin siedzieć na uczelni.

Wyszłam z sali i spojrzałam na telefon. Jasmine nie dzwoniła, to ja zadzwonię.

Wybrałam jej numer i powoli szłam w kierunku wyjścia.

- Halo ? - zapytała odbierając.

- Hej, Jas gdzie jesteś ?

- Umm koło takiego wielkiego plakatu z napisem " Ruch to zdrowie, a taniec to ruch "

- Zaraz będę - powiedziałam i się rozłączyłam.

Szłam jeszcze chwilę, aż wpadłam na jakąś dziewczynę.

- Przepraszam bardzo, nie zauważyłam cię. – powiedziałam, podnosząc wzrok na dziewczynę.

- Spokojnie, nic się nie stało.

Rozejrzałam się szukając plakatu.

- Czego szukasz ? - zapytała.

- Plakatu z napisem " Ruch to zdrowie, a taniec to ruch "

- Oooo - zaśmiała się - to moje tzn. naszej grupki stanowisko, chodź zaprowadzę cię.

- Dzięki.. - uśmiechnęłam się lekko.

- A tak w ogóle to jestem Nelly.

- Vanessa .

- Lubisz tańczyć ? - zapytała i ukradkiem spojrzała na mnie.

- Kocham. - zaśmiałam się.

- A tańczysz w jakiejś grupie ?

- Nie, ale rozważam to.

- To dam ci naszą ulotkę, możesz przyjść i zobaczyć.

- Postaram się.

- Już jesteśmy. - powiedziała.

- Dzięki.

- Nie ma za co.

Spojrzałam na stanowisko i zobaczyłam tam chłopaka.

- O to właśnie jest mój partner.

- Hey, jestem  Liam

- Hey, Vanessa.

- Tu masz naszą ulotkę i zajrzyj nie długo. - powiedziała wręczając mi kartkę.

- Dziękuje i na pewno zajrzę.

- Nie ma za co, zawsze do usług. - zaśmiała się.

- To ja już będę lecieć, do zobaczenia. - uśmiechnęłam się

- Paa - krzyknęła jak już odeszłam.

Rozejrzałam się i zauważyłam Jas siedzącą na ławce.

- Hey - powiedziałam jak już podeszłam.

- Hey, co tak długo ?

- Nie wiedziałam gdzie jest ten plakat i poznałam Nelly, która mnie tu zaprowadziła i to jest jej stanowisko.

- Dobra nie ważne.

- Jedziemy już ? - zapytałam.

- Tak.

- Do ciebie czy do mnie?

- Do ciebie - uśmiechnęła się szeroko.

Ja już wiem co oznacza ten uśmieszek.

Weszłyśmy do domu i skierowaliśmy się kuchni.

- Co jemy ? - zapytałam przyjaciółkę patrząc do lodówki.

- Coś na szybko.

- Spaghetti ?

- Może być, zaraz przyjdę.

Wyciągnęłam makaron i gotowy sos w słoiku. Nie mam czasu by robić teraz  świeży sos. Do garnka w której gotowała się już woda dałam makaron, a do drugiego garnka wlałam sos by go podgrzać. 

Po 10 minutach makaron odcedziłam i nałożyłam na talerze polałam sosem i potarłam na górę ser. 

- Obiad - zawołałam.

Po nie długiej chwili Martin wszedł do kuchni rozbawiony razem z Jas.

- A wy co ? - zapytałam.

Nie odpowiedzieli tylko wybuchli jeszcze większym śmiechem.

- Dobra nie ważne. 

Jak skończyliśmy posiłek każdy posprzątał za sobą, a ja poszłam do salonu. Pewnie się dziwicie, że Jas chodzi sobie po domu jak chce, a ja nie zwracam na nią uwagi. Powiedziałam jej, że ma się czuć jak u siebie i tak zostało. Przynajmniej jej nie muszę niańczyć jakkolwiek to brzmi. 

Skakałam po kanałach, aż natknęłam się na reklamę głoszącą jakiś koncert. Zostawiłam program i wstałam by iść po szklankę wody do kuchni. Słyszałam tylko śmiechy tych głupków i jak jakiś facet mówi o koncercie. Wracałam do salonu i usłyszałam.

- Koncert One Direction w San Diego już w przyszłym roku 2015. Bilety można kupować już za miesiąc.

Usłyszawszy to potknęłam się o własne nogi przy tym wylewając zawartość szklanki na podłogę.
-Jas !!! - krzyczę
- Co się dzieje ?

- Przyjadą do nas !

- Ale kto ?

- One Direction, rozumiesz przyjeżdżają ! - nie mogąc powstrzymać radości rzuciłam się na szyję przyjaciółce.

- Serio?! Musimy kupić bilety!

- Ej dziewczyny co się dzieje ? – pyta Martin

- 1D mają koncert u nas – piszczy Jas

- I to jest powód do takiej radości?

- Oczywiście - odpowiadam bratu.

30 minut później siedzimy u mnie w pokoju i liczymy nasze oszczędności, aby kupić bilety na koncert.

- Ale się cieszę Jas – mówię dalej nie mogąc opanować radości

- Ja też Van, ale spokojnie. Najpierw muszą ogłosić dokładną datę koncertu.

- Wiem, wiem, ale i tak się cieszę

- Mam tylko nadzieję, że będzie nas stać na bilety

Gdy Jasmine poszła, musiałam się przygotować na wojnę o moje zajęcia taneczne. Nie pozwolę im zrujnować moich marzeń. Z napięciem wyczekuję powrotu taty. Mam nadzieję, że to przemyślał i mi pozwoli, a jak nie to będę chodzić na zajęcia bez ich wiedzy. Jakoś załatwię kasę na to wszystko.
Około 18 tata wrócił do domu. Poczekam aż zje obiad i wtedy do niego pójdę.

- Vanesso – woła

- Na górze jestem tato – odkrzykuję, słyszę jak wchodzi po schodach i otwiera drzwi do pokoju.

- Chyba musimy porozmawiać prawda ?

- Tak, czekałam aż zjesz obiad, jaka jest twoja decyzja ?- pytam pełna nadzieji

- Uważam, że możesz spróbować z tymi tańcami, ale mam jeden warunek!

- Jaki ?- rzednie mi mina

- Na zajęcia musisz kogoś ze sobą wziąć. Jakąś koleżankę, no chyba że namówisz brata- uśmiecha się do mnie

- Dziękuję – mówię przytulając się do niego- A rozmawiałeś o tym z mamą ? Zgodziła się ?

- Lepiej, żeby twoja matka się o tym nie dowiedziała- puszcza mi oczko i wychodzi

To jeden z moich najlepszych dni. Tyle się wydarzyło, koncert 1D, taniec- och już nie mogę się doczekać tego wszystkiego. Tylko mam problem. KOGO JA WEZMĘ ZE SOBĄ NA ZAJĘCIA ?!